Op 16 september is onze lieve zoon Mick geboren. Ons tweede regenboogkindje zoals ze dat zo mooi noemen, een kindje dat geboren wordt na verlies. Joy, onze dochter is onze eerste regenboogbaby en ik zal in deze en de volgende blog dan ook vertellen over beide zwangerschappen.
Het is niet bedoeld om iemand onzeker of bang te maken door de woorden die ik schrijf. Maar ik wil graag laten weten hoe ik beide zwangerschappen heb beleefd en wellicht kun je hier iets uit halen. Daarnaast deel ik het omdat een zwangerschap na verlies door velen als 'normaal' wordt gezien maar ik graag wil laten weten dat dit niet het geval is. Iedere zwangerschap is een wonder, maar één na verlies is toch extra spannend en erg bijzonder als je het mij vraagt..
Wanneer gaat het mis?
Na het verlies van Bo was het advies om het eerste jaar niet zwanger te raken.. Niet alleen in verband met het verwerken van het verlies maar ook omdat mijn lichaam na een pittige keizersnede met een voor mij zwaar herstel, de tijd nodig had om het een en ander te verwerken. Niet veel later dan een jaar was het raak, ik was in verwachting van ons tweede kindje. De wens voor een kindje was na het verlies van Bo dan ook niet verdwenen maar alleen maar groter geworden.
Het was fijn dat het gelukt was om zo snel weer in verwachting te zijn maar de onzekerheid kwam al snel om de hoek kijken. Vanaf het begin had ik zo nu en dan last van bloedverlies en dit heeft nog wel een tijd aangehouden. Om soms moedeloos van te worden. Wanneer gaat het mis? Was vaak de gedachte die door mijn hoofd heen is gegaan. Vanaf het moment dat ik zwanger was, was ik aan het aftellen naar de uitgerekende datum. Ik kon de dagen wel van de kalender af kijken...
Dit keer hebben we besloten dat we het geslacht graag wilden weten (met Bo wisten we het niet). Wellicht kon ik dan iets meer van de zwangerschap genieten, me wat meer hechten en alvast wat spulletjes kopen.. Dat laatste heb ik lang uitgesteld. Er kon nog zoveel mis gaan, ik wilde mezelf niet teveel hoop geven.
Wat ik wel erg leuk vond is dat alleen wij wisten dat Joy een meisje zou worden en we ook iedereen voor de gek hebben gehouden door te vertellen dat we het niet wisten. Dit was ons geheimpje en we hebben regelmatig stiekem even gegrinnikt om de verwachtingen en uitspraken van anderen.
Was ik er blij om dat het dit keer een meisje zou zijn? Ik lieg er niet om dat ik het stiekem heel leuk vond dat Joy een meisje was. Maar een jongentje was ook zo ontzettend welkom geweest. Ik denk niet dat de confrontatie groter was geweest als Joy wel een jongen was want lijken niet alle baby's op elkaar?
Kleine buik
Wij hebben ervoor gekozen de controles door zowel het ziekenhuis als de verloskundige uit te laten voeren. De ene week gingen we naar Scheemda (OZG) en de andere week naar de verloskundige in de buurt. Het was best een opgave om zo vaak naar Scheemda te rijden maar we hadden er alles voor over en het voelde fijn om toch iedere week even de bevestiging te hebben dat alles oké was. Daarnaast was het heel fijn dat we vanuit beide kanten deze optie kregen, ze deden er alles aan om ons gerust te stellen.
Dit keer hebben we ook gekozen om de NIPT test uit te voeren. Bij Bo hadden we dit niet gedaan maar op de een of andere manier wilden we toch alles uitsluiten.
De weken gingen langzaam voorbij. Ook mijn buik was dit keer wederom niet van grote omvang. Schijnbaar maken wij kleine baby's en vindt mijn lichaam het prima om het met een kleinere buik te doen. Dit heeft mij weleens erg onzeker gemaakt hoor, vooral als mensen het om me heen ook nog even bevestigden dat ik geen grote buik had. En dan was die extra controle wel even weer fijn om te zien dat ze toch groeide.
Ik kan me nog herinneren dat we op een avond richting het ziekenhuis zijn gereden omdat ik Joy al even niet gevoeld had. Ik had de placenta aan de voorkant liggen waardoor het sowieso lastiger was om haar te voelen. Maar de twijfel sloeg ineens heel erg toe toen ik haar al even niet gevoeld had. Ik weet nog dat Rob uit zijn werk kwam en ik was bezig om nasi te maken. De kip stond al op het vuur en het water kookte. Hij vroeg of ik haar vandaag nog gevoeld had. Ik wist het echt niet.. Rob zei 'Laten we voor de zekerheid maar bellen' en we konden direct terecht. Ik vroeg me ook nog af hoe we dat met het eten moesten doen, alsof dat ook maar belangrijk is op zo'n moment. Drie kwartier later stonden we op een doordeweekse avond in het ziekenhuis. Een CTG scan volgde en alles leek gelukkig goed te zijn met haar. Maar dat soort momenten waren wel echt heel erg spannend.. Ik was ook echt zo klaar met die spanning en wilde heel graag dat het zover was dat ze gehaald zou worden.
Joy zou geboren wordt met een keizersnede. De reden dat we hiervoor 'gekozen hebben' is omdat ik het niet aan durfde om op de natuurlijke manier te bevallen (deze optie was er wel overigens). Daarnaast was ik te bang voor complicaties voor de baby. Dan zelf maar meer last van de operatie en het herstel.. Het hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn dat er complicaties optreden tijdens een gewone bevalling maar misschien heb ik gewoon teveel verhalen gehoord dat ik het überhaupt niet meer durfde.
De keizersnede kwam steeds dichterbij en ik begon hier tegenop te zien. Tegen het einde van de zwangerschap heb ik nog EMDR therapie gevolgd, in de hoop dat ik wat rustiger zou worden in de aanloop naar de bevalling. En ik moet zeggen dat dit mij wel geholpen heeft. Bepaalde beelden stonden vast op mijn netvlies en die wilde ik graag vergeten..
Nu kon het genieten beginnen, dacht ik...
Op 10 maart 2021 is Joy geboren met een geplande keizersnede, ik was 39.1 weken zwanger. Eindelijk... We hadden het gewoon gered! Joy woog 3306 gram, een keer zo zwaar als Bo en alles zat erop en eraan.
De keizersnede ging helaas niet zoals ik gehoopt had. Ik heb veel pijn gehad tijdens de operatie, we weten nog steeds niet waar dit vandaan kwam maar waarschijnlijk werkte de verdoving niet goed bij mij of was deze al snel uitgewerkt. Het was flink tanden bijten.
Het herstel daarentegen ging ontzettend voorspoedig! De wond voelde direct heel anders aan dan de vorige keer en ik kon al vrij snel gewoon zitten zonder dat ik het gevoel had dat er een buideltas aan m'n buik hing.
Met Bo kreeg ik na twee dagen een hematoom onder de hechting, deze hebben ze vervolgens (zonder verdoving) met de hand proberen te verwijderen... & alsof het allemaal nog niet genoeg was, is op de dag van de begrafenis de wond open gegaan. Verdere details laat ik achterwege maar alles wat er toen mis kon gaan, ging mis... Gelukkig was dat dit keer niet helemaal het geval.
Na 4 dagen in het ziekenhuis te zijn geweest met Joy, mochten we naar huis. We hebben er zelf voor gekozen iets langer te verblijven dan normaal, omdat we het gewoon te spannend vonden om naar huis te gaan. Mocht er iets mis gaan, dan waren we nu op de juiste plek.
Nu kon eindelijk het genieten beginnen, dacht ik...
Eenmaal thuis begonnen we al snel te twijfelen; mogen we haar wel uit de maxicosi halen? Of moeten we op de kraamverzorgster wachten? Nu kan ik hierom lachen gelukkig. Maar als je voor het eerst ouders bent geworden zul je dit wel herkennen. Wat moet je ineens met zo'n klein kindje?
Na een dik uur stond de kraamverzorgster op de stoep. Het was een lieve en ervaren vrouw, iemand die rust uitstraalde en precies diegene was die wij nodig waren deze week.
Voordat we weggingen uit het ziekenhuis werd Joy nog getest op Bilirubine (geelzucht). Het apparaat gaf een hoger percentage weer dan wat normaal was, dus het lab moest erbij komen om te prikken. 'Daar gaan we weer' zeiden we nog tegen elkaar.
De gedachte én angst dat je om wat voor reden weer terug moet naar de NICU is groot en heeft ons nog wel een tijdje achtervolgd.
Gelukkig bleken alle waardes helemaal oké te zijn en het eerste wat onze kraamverzorgster thuis zei was: 'Geel? Ik heb ze kanariegeel gezien en schrik niet maar morgen is ze nog geler. Ook kan het zijn dat ze deze week bloed in haar luier heeft en melk uit haar borstjes lekt. Komt allemaal door de hormonen'. SLIK.. Bo had natuurlijk bloed bij zijn ontlasting en dat was foute boel dus dat is iets wat je niet nog een keer hoopt te zien.
Het was voor ons zo fijn dat er iemand was die ons gerust kon stellen en ervaring had. We hadden een rustige en fijne kraamweek. Ik had er moeite mee dat de kraamverzorgster weer weg ging want vanaf toen moesten we het alleen doen.
stress in de fabriek
Ik moest van mezelf borstvoeding geven, sowieso de eerste weken. Want met de gewetenheid als Bo kunstvoeding had, hij nog eerder overleden was, vond ik het maar niks om nu al met kunstvoeding te beginnen. Het aanleggen lukte alleen niet omdat Joy verkorte tongriempjes had en mij al snel kloven bezorgde. Dus ik begon de eerste dagen gezellig met kolven. Dagen werden weken en de weken werden maanden.
Joy deed het eigenlijk hartstikke goed en ze sliep na een week of 8 's nachts zelfs al door maar ik kon er iedere nacht nog uit om naar de fabriek te gaan. Als ik van tevoren had geweten dat ik dit 4 maand vol ging houden, was ik nooit aan kolven begonnen. Iedere keer gauw kolven voordat ze wakker werd en dan de hele toestand weer schoonmaken en voor ik het wist moest ze alweer de fles. Ik had het gevoel dat ik de hele dagen met voeding bezig was en dat brak mij (achteraf gezien) op. Ik werd er zo ongelukkig en moe van en heb hier veel stress van gehad.
De huisarts, chiropractor, kinderarts, kinderverpleegkundige, tongriemkliniek, we hebben ze allemaal gezien de eerste maanden. Ik was er van overtuigd dat Joy ergens last van had. Het bleek uiteindelijk niets te zijn maar dat vreselijke gekreun en die andere rare babygeluidjes hebben mij vaak zo laten schrikken. Nu weet ik dat het vrij normaal is dat een baby van die rare geluiden maakt en dat er zo nu en dan een boer of scheet dwars kan zitten.. Maar dat dat normaal was had iemand er ook wel even bij mogen vertellen. Over krampjes nog niet eens gesproken.. & dat baby's voelsprieten hebben wist ik ook niet. Natuurlijk voelde Joy wel aan dat ik gestresst was. Dat hielp niet mee voor haar..
Nadat we bij de tongriemkliniek waren geweest om haar tongriempjes te laten laseren kon ik proberen om haar nog aan te leggen, voordat ze niets anders dan de fles meer wilde. Nou dat was al helemaal drama.. Zij had geen idee wat ze met de borst aan moest en eerlijk gezegd ik ook niet. Dan maar weer verder kolven. Achteraf gezien had ik hier gewoon moeten stoppen..
Respect voor alle vrouwen die dit volhouden.. Ik weet dat er draadloze kolven zijn, maar ik had geen zin om daar zoveel geld aan uit te geven niet wetende hoelang ik dit vol zou gaan houden. Achteraf was het voor vier maanden wellicht de moeite geweest maar goed..
Rust, ritme, regelmaat
Ik zat er best wel een beetje doorheen.. Uiteindelijk telefonisch contact gehad met de kinderarts en het leek hem een goed plan dat ik met Joy langs kwam voor 'ontwikkelingsgerichte zorg'.
Dit was voor mij zo fijn. Eindelijk iemand die mij vertelde dat ik niet gek was maar dat Joy ook niets mankeerde. Die bevestiging had ik echt nodig! En dat er iets moest veranderen was een feit.
M'n verlof zat er al bijna op en ik had nog 3 weken vakantie. De knop moest om vond ik. Ik gunde het mezelf dat ik er nog van mocht genieten, we hadden eindelijk een gezonde dochter en ik loop alleen maar te stressen.
Ik kreeg goede tips mee in het ziekenhuis, begon met inbakeren en paste de 3 R-ren toe (rust - ritme en regelmaat) en sindsdien werd ik rustiger.. En je snapt, niet alleen ik...
Rechtop maar geknakt
Alles wat we hebben mee gemaakt heeft mij gevormd tot de persoon en mama die ik nu ben. Er is mij een spiegel voor gehouden en ik zie wellicht niet helemaal meer de Riëlle die ik was. Wel heb ik er vrede mee met wat ik zie.. Rechtop maar geknakt, sterk maar ook onzeker, voornamelijk een grote glimlach en soms een stille traan maar bovenal de mama van inmiddels 3 mooie kindjes.
Joy is nu anderhalf jaar geweest en ze doet het fantastisch. Het verlies van Bo daarentegen heeft bij mij in zekere zin wel zijn sporen achter gelaten. De angst om Joy ook nog te verliezen was groot en niemand kon ons de garantie geven dat dat niet ging gebeuren al kun je nog zoveel controles hebben. Maar ik moest erop vertrouwen dat het ook wél goed kon gaan. Ik ben vooral mijn eigen gevoel gaan volgen en heb aan de bel getrokken wanneer ik dacht dat dit nodig was. Liever tien keer te vaak bellen dan één keer te weinig..
Ik probeer nog steeds aan m'n onzekerheden te werken. Ik heb er bijvoorbeeld moeite mee om haar weg te brengen naar iemand anders dan onze familie. Haar uit handen geven, even de controle kwijt zijn is iets wat ik gewoon lastig vindt. Gelukkig zie ik ook in dat het voor Joy ook weleens goed is als ze ergens anders is en gaat me dat steeds beter af.
Na anderhalf jaar gebruik ik nog steeds een babyfoon. De één vindt het overdreven, ik ben er heel blij mee. De eerste weken/maanden gebruikte ik het vooral om te zien of ze nog wel ademde. Inmiddels is het gewoon praktisch om te zien of ze haar speen niet uit bed heeft gegooid en ik niet voor Jan Doedel mijn bed uit hoef. Of wanneer ik op zolder bestellingen sta in te pakken, haar nu kan zien en horen als de wasmachine en droger staan te draaien.
Wanneer ze flink verkouden of ziek is, staan we beide op scherp. Dan hoop ik dat de dagen snel voorbij gaan en ze weer de oude vrolijke Joy is.
Want dat is ze.. een meisje dat haar naam eer aan doet. Het is zo'n leuk kind. Ze vindt het heerlijk om te knuffelen en bij je te zijn. Maar kan ook prima even alleen spelen. Ik kan oprecht zeggen dat ze ons leven weer leuker heeft gemaakt. Dat ik blij ben dat we weer mogen genieten, van haar maar ook weer van het leven. Dankzij haar is de zon weer gaan schijnen! Ze heeft Bo niet vervangen want hij zal altijd ons eerste kindje blijven en Joy haar grote broer zijn, maar Joy heeft ons leven wel verrijkt. En geloof me, ze is nog mooier dan de regenboog!
Deze zwangerschap heeft bij mij echt wel wat teweeg gebracht. Ik wist niet dat ik zo onzeker kon zijn en ondanks dat ik wilde dat die 40 weken zo snel mogelijk voorbij waren, had ik het voor geen goud willen missen. 🤍
Na 9 maand weer zwanger
Toen Joy 9 maanden oud was, was ik weer opnieuw in verwachting. Deze zwangerschap heb ik op een hele andere manier ervaren. Hierover vertel ik alles in Deel 2: Blauwe muisjes na verlies. Binnenkort online.
Reactie plaatsen
Reacties