Kerst zonder mijn kind
Deze kerst was anders. Het was de vijfde kerst zonder Bo. De feestdagen kwamen steeds dichterbij en ik begon me steeds schuldiger te voelen dat ik nog geen boompje bij Bo zijn graf had neer gezet zoals ik de jaren daarvoor wel deed. Tot op de dag van vandaag staat die er nog steeds niet.
Ik had het er met mijn collega vorige wk over waar ik mijn kantoor mee deel. We hebben iets gemeen en dat is dat we beide een dierbare zijn verloren. Hij zijn vrouw, ik mijn kind. Het is fijn om op de werkvloer iemand te hebben die exact weet wat zo'n verlies met je doet. Ik vertelde dat het gek is wat de tijd met rouwen doet. Dat het verdriet naar de achtergrond glijdt, het gemis wordt er niet minder om maar het is lang niet altijd meer aanwezig.
Ik vertelde dat ik me stiekem een beetje schuldig voelde dat dit dus het eerste jaar is dat we geen kerstversiering bij z'n graf hebben staan. Hij benadrukte dat ik me daar helemaal niet schuldig om hoefde te voelen en dat Bo er op zijn manier gewoon altijd is. En dat klopt. Ik zeg het zo vaak tegen anderen maar het was fijn dat iemand het nu eens tegen mij zei.
'Zou Bo echt teleurgesteld zijn?'
Het zit hem niet altijd in materiele dingen. Ik denk iedere dag wel even aan Bo maar naast verdriet heeft hij me zoveel mooie dingen gebracht. Hij zit in m'n hart en ik draag hem altijd met me mee. Die boom had ik toevallig vandaag nog in de handen, ben druk bezig om op zolder wat op te ruimen. In dat boompje hangen doorzichtige glazen balletjes met allemaal kleine gouden sterretjes. Er viel me één kapot toen ik het wilde verplaatsen.. Toeval? Ik moest even lachen en zei; sorry Bo. Dit is m'n straf, ik weet het.
Wellicht doet terug kijken pijn en geeft het je veel verdriet. Wellicht heeft het je iets gebracht.
De drukte mag niet altijd een excuus zijn. Is het vaak wel. Ik heb (en ben) het nou eenmaal druk. Maar ik kan me er ook makkelijker bij neer leggen dat dingen gaan zoals ze gaan. Leg het schuldgevoel makkelijker naast me neer want wees eerlijk.. zou Bo nou echt teleurgesteld zijn dat ik z'n grafje niet versierd heb? Vast niet.
Kerst zit er alweer op en 2023 sluiten we bijna af. Wellicht doet terug kijken pijn en geeft het je veel verdriet. Wellicht heeft het je iets gebracht. Het voelt misschien raar om het jaar te eindigen wanneer je iemand verloren bent het afgelopen jaar. Alsof diegene nog een stukje verder van je verwijderd is. Dat gevoel had ik wel heel erg de eerste jaren. Hoe vier je kerst zonder je kind? Vieren dat was er niet bij maar gelukkig hebben wij fijne familie en mensen om ons heen die deze dagen een beetje draaglijker maakten en nog steeds maken.
Nu kijk ik terug en denk ik; jeetje wat heeft de tijd veel met me gedaan. De rauwe randjes van het rouwen zijn eraf. Ik leef weer.. Wellicht lees je dit en denk je; hoe dan? Geen idee. Ik had het vijf jaar geleden ook niet verwacht dat ik weer kon genieten, laat staan nog twee kinderen zou krijgen. Het is maar goed dat je niet vooruit kunt kijken. Maar het is wel goed om eens wat vaker stil te staan.
Goede voornemens heb ik niet maar ik hoop dat iedereen om ons heen gezond mag blijven en dat er veel lichtpuntjes mogen zijn. Hetzelfde wens ik jou ook toe, lieve mensen om je heen en bovenal een gezond en goed 2024. Hoe donker je dagen ook zijn, het wordt gek genoeg altijd weer licht.
Liefs Riëlle
Reactie plaatsen
Reacties