Vanaf het moment dat Bo was overleden ging ik over in één of andere overleef modus. We mochten ‘eindelijk’ naar huis. Niet op de manier waarop we graag wilden maar wel weg uit het ziekenhuis. Uit die vreselijk nare omgeving. In de hoop dat als we thuis zouden komen en na een nacht slapen alles weer normaal zou zijn. Maar normaal, dat werd het niet..
Ik kan me niet eens herinneren of we de eerste nacht thuis, met Bo, überhaupt geslapen hebben. Volgens mij wel.. Ik was ergens opgelucht dat deze afschuwelijke rollercoaster voorbij was. Onzekerheid, angst, hoop en vrees hadden ons de afgelopen dagen op de NICU in het UMCG, compleet door elkaar geschud en min of meer zombies van ons gemaakt.
Naast emotioneel was ik ook lichamelijk een wrak
Ik was nog maar net begonnen aan m’n verlof, maar kon deze de komende weken uitzitten zónder baby, zonder vieze luiers/flesjes, zonder kraamhulp, zonder kraamvisite. Geen doel. Nutteloos. Zo voelden we ons allebei.. Er volgde een tijd van leegte. We hadden besloten de laatste klusjes maar af te vinken die nog op ons lijstje stonden. We waren net verhuisd naar onze nieuwbouw woning. We woonden er net een week en Bo zijn kamertje was nog niet eens 'af'. Door zo nu en dan maar wat klusjes te doen, kwamen we de dagen wel door.
Ik kan me herinneren dat we veel geslapen hebben, vooral ik. Alles koste me energie.. Zelfs een wasmand met was opvouwen vond ik vermoeiend.
Naast alle ellende zat ik ook nog eens met een vreselijke wond die ik over had gehouden van de spoedkeizersnede. Een paar dagen na de geboorte van Bo kreeg ik een hematoom onder de hechting. Deze moest worden open gehaald en de rest van de details zal ik een ieder besparen. Maar op de dag van de begrafenis is m'n wond open gegaan. Al met al heeft het dik 2 maanden geduurd voordat het eindelijk dicht was. Lichamelijk voelde ik me echt een wrak. En dat naast het verdriet wat ik had, maakte het dubbel zo vermoeiend.
Het einde van zijn leven, was niet mijn einde
In de tijd die volgde heb ik bij Hiske Kuilman een traject gevolgd. Zij heeft me zoveel inzichten gegeven waar ik haar, tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor ben. Zij heeft me geleerd dat het oké is om iedere dag onder de lakens te blijven liggen maar ook dat het oké is als je weer verder wilt met je leven. En dat laatste, daar heb ik voor gekozen. Het einde van Bo zijn leven, was niet het einde van mijn leven of dat van ons samen. Het gemis, dat gaat nooit weer over. Het verdriet dat me dagelijks overviel in de tijd na zijn overlijden, dat wel. Ik schrok er soms van. Op de meest rare momenten vloog het me soms aan en geloof me, dat is echt niet in 1 jaar tijd over gegaan. Maar dat heb ik nu niet meer..
We zijn drie jaar verder en ik voel me soms schuldig dat ik me niet kan herinneren wanneer ik voor het laatst verdrietig ben geweest om Bo. Heb ik op z’n verjaardag überhaupt een traan gelaten? Ik weet het niet eens meer.. Is dat erg? Ik denk het niet.. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan hem denk. En ik durf oprecht te zeggen dat het verdriet plaats heeft gemaakt voor trots en veel liefde.
We zijn blij dat hij hier geweest is en ons heeft laten zien dat het leven waard is om er voor te vechten. We hebben geleerd wat er toe doet. Wat ons energie kost, laten we varen en waar we energie van krijgen, vermenigvuldigen we ons mee. Hij is zo verweven in ons gezin en in onze manier van leven. Dat ik hem op mijn manier ontzettend veel liefde geef. Zijn jaardag vieren we ieder jaar, we brengen de mooiste bloemen naar zijn grafje, steken kaarsjes aan, eten taart samen met familie en vrienden. De warmte die hij ons nog steeds weet te geven, vind ik zo bijzonder. Het zit hem soms ook in de kleine dingen.. Een vlindertje op z'n grafje, een mooi liedje met belachelijk mooie tekst die even op de radio voorbij komt.. Hij is er altijd bij. Natuurlijk had ik hem liever hier gehad, ik blijf het zeggen. Maar dat is onmogelijk. Geloof me, een traantje zal ik echt nog weleens laten. Maar ik ben dankbaar voor wat hij ons gegeven heeft. Wat een mooi, 'bozonder' jongetje...
Reactie plaatsen
Reacties
Ik heb net je stuk gelezen met ontzag. De manier en denkwijze hoe jij samen met Rob aanpakt..... diep respect maar ook een voorbeeld voor hoe jij in het leven staat. Prachtig mens❤️
‘Het einde van Bo zijn leven, was niet het einde van mijn leven of dat van ons samen’. Prachtig Rielle 💙 Dat kost tijd en kracht om zover te komen. Hoe je vanuit onvoorstelbaar groot verdriet ergens weer een lichtpuntje ziet. ‘Achter elk sterk persoon zit een verhaal dat geen andere keuze liet dan sterk te zijn’ (‘De kracht van keuze’, Kelly Weekers). Zomaar een citaat uit haar boek, maar ook zo treffend voor jou🍀