Dat had iemand me ook wel mogen vertellen is wat ik vaak genoeg gedacht heb. Een kind verliezen is een trauma, misschien wel het meest aangrijpende wat ik ooit mee zal maken. En als je het niet mee hebt gemaakt, valt het ook niet helemaal te begrijpen. En wat kon ik daar vaak van balen.. Het stond niet op m'n voorhoofd geschreven dat ik m'n zoon verloren was toen ik voor het eerst weer een beetje in het openbaar verscheen. Maar dat voelde wel zo.. Alsof alle ogen op mij/ons gericht waren.
Naar de supermarkt
Het was een opgave om naar de supermarkt te gaan voor de eerste keer. Terwijl de huisarts ons adviseerde om maar naar een dorp verderop boodschappen te gaan doen zodat we geen bekenden tegen kwamen, dachten wij het tegenovergestelde. Des te langer je het uitstelt, des te hoger die drempel. En ja die was hoog maar toch gingen we. Niet zonder moeite want die ogen hebben we gevoeld. De les die ik hieruit gehaald heb is dat ik nu weet hoe ik zou reageren op een ander. Niet negeren, niet ontwijken en ook al weet ik niet wat ik moet zeggen dan is alleen dat zeggen al genoeg.
Mijn werk
Voelde niet meer hetzelfde als voorheen. Ik denk dat dat wel één van de grootste opgaves voor mij was om weer aan het werk te moeten gaan. Ik werkte in een schoonheidssalon en had een vrij groot klantenbestand. Van tevoren werd me al verteld dat er mensen waren die liever niet meer door mij geholpen wilden worden. Dat kon ik er ook nog wel bij hebben. Alsof ik iets verkeerds had gedaan. Ik begreep ook wel dat het voor mensen moeilijk was om mij weer te moeten zien puur omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. Maar ik dacht ook; als je een beetje mens bent, verplaats je dan in mij en bedenk eens hoe moeilijk het voor mij is om hier te staan. Om leuk te moeten doen, om twintig keer per dag m'n verhaal te moeten vertellen, hoe ik m'n best moest doen om niet steeds in tranen uit te barsten. Mijn werk, mijn klantenbestand was niet meer hetzelfde. Het plezier in m'n passie was ik volledig kwijt. Drie jaar later besloot ik om voor mezelf te kiezen en ging ik op zoek naar een andere baan.
Kinderverjaardagen & babyshowers
Sorry ben er nooit fan van geweest (zelfs niet van de verjaardagen van onze eigen kinderen) maar ook dat werd een opgave. Babyshowers had ik sowieso al helemaal niets mee. Vier het maar als het er is, gezond en wel zei ik altijd. Mijn vriendinnen wisten dat dus ik heb er gelukkig ook geen gehad maar ze hebben mij nog wel meegenomen voor een high tea terwijl ik dus achteraf al in de weëen zat. Ik voelde me helemaal niet goed, een dag later ben ik bevallen van Bo. Ik ben nooit meer op een babyshower geweest tot een paar weken geleden van m'n eigen schoonzus.
Ook kinderverjaardagen vonden we een dingetje. Vooral in het eerste jaar na het overlijden van Bo. Ik heb het gevoel dat ook daar niet altijd begrip voor is geweest als we een verjaardag aan ons voorbij lieten gaan. Maar op dat moment kozen we voor onszelf, iets wat we wel geleerd hebben. Alles koste weer energie en de meest simpele dingen die we voorheen deden, waren nu grote opgaves.
Jezelf of elkaar verliezen
Alsof we alle klappen nog niet gehad hadden, was het nog een kunst om elkaar maar ook onszelf niet te verliezen. Je hebt altijd een keuze hoe je met zo'n verdrietige situatie om gaat. Ik had de keuze om de hele dag in m'n bed te liggen maar ik besefte me ook dat ik daar echt niet gelukkiger van zou worden.
Ik zocht hulp, Rob rouwde op zijn manier.. En zo hebben we er een weg in gevonden om met het verlies van Bo om te gaan. Het was hard vechten maar hebben aan één woord nog steeds genoeg. Ik ben veranderd.. Durf voor mezelf te kiezen, laat niet meer over me heen lopen. Zeg sneller nee als ik ergens geen zin in heb en ik hoef niet altijd uit te leggen waarom dan niet. We zijn vijf jaar verder, ik zeg altijd dat ik tien jaar ouder ben geworden maar dat voelt ook zo. En toch ben ik er blij om wat voor levenslessen dit verlies mij geleerd heeft. Mijn kijk op het leven, mijn kijk op mensen maar ook op mezelf.
We zijn gaandeweg niet alleen Bo verloren, maar ook mensen om ons heen. Ik denk dat veel mensen geen idee hebben hoe het voelt om zo'n verlies te moeten dragen. Alles om ons heen werd donker en zie dan maar eens in het licht te blijven staan. En dan bedenk ik me nog maar eens; mensen weten niet hoe zwaar het is. Maar ik wel.. En als jij hetzelfde hebt mee gemaakt dan ben ik mega trots op je dat je nog overeind staat!
Liefs Riëlle
Reactie plaatsen
Reacties
Wauw, prachtig hoe je het verlies van je kind en inderdaad het stuk van jezelf verliest! Je slaat de sleutel op zijn kop.
29-6-22 onze zoon Jur verloren en het jaar erop onze zoon Pim 02-08-23
Alsof alles nog niet moeilijk genoeg was, ben ik mezelf weer proberen om terug te vinden, alhoewel de oude ik denk ik echt weg is
Heel herkenbaar, het blijft zo’n groot gemis