Ik kwam haar tegen op instagram. Ze had net als ik haar zoontje verloren en schreef hierover alsof het m'n eigen woorden konden zijn. Ik voelde direct een klik met haar. Hiske was destijds aan het werk als een rouwcoach en hielp ouders na het verlies van hun kindje, om de draad weer op te pakken. Ze was bezig een programma op te zetten en ik kon instappen in een pilot. Wat had ik nog te verliezen was m'n gedachte, ik doe het gewoon.
Rob en ik samen hadden al geprobeerd hulp te zoeken. Zal geen namen noemen maar het was achteraf te beschamend voor woorden. Als ik er weer aan terug denk kan die vrouw mij nog kwaad maken. Na de 2e sessie kreeg ik te horen dat het normaal was dat ik zo vermoeid was. En dat ze vond dat ze mijn boekje wel dicht kon doen want ik was een sterke vrouw. De vermoeidheid was een gewoon teken van rouwen en werd vanzelf wel minder. Juist... Je begrijpt dat wij er niet weer zijn geweest.
Ik kreeg een notitieboekje van Hiske thuis gestuurd met een persoonlijk kaartje erbij. Kan het me niet helemaal goed meer herinneren maar ik geloof dat we eens in de 3-4 week een online afspraak hadden met elkaar. De eerste keer dat we elkaar spraken was het alsof ik haar al jaren kon. Ik voelde me vertrouwd en zij wist me precies op bepaalde dingen te betrappen. kan me nog goed herinneren dat ze zei tegen me; "Riëlle, de emoties, het verdriet mag er ook gewoon zijn he? Het is juist ook goed om het verdriet er te laten zijn. Het relativeren aan positiviteit is jouw kracht maar ook jouw valkuil". Iets waar ik me tot op de dag schuldig aan maak.
Geluksladder
Ik gaf mijn leven na het overlijden van Bo een 6. Je leest het goed, ik gaf het geen onvoldoende. Omdat ondanks ik mijn zoon verloren was, zelf nog niet verloren was. Ik stond iedere ochtend op en probeerde maar iets uit de dag te halen. Ook al koste mij dat heel veel energie.
Ik probeerde ondanks alle verdriet en pijn positief te zijn. Ik huilde graag op de momenten dat ik alleen was, omdat ik er (nog steeds) een hekel aan heb, dit in het bijzijn van anderen te doen. Het gevoel te hebben anderen te moeten troosten, vond ik heel vermoeiend.
Het lukte me om de dagen door te komen. Mede dankzij één van de opdrachten van Hiske! Lees gauw verder...
Opschonen, opschalen, opstarten
Het doel van haar pilot was om ouders weer de energie te geven om het leven weer op te pakken want wie ben je eigenlijk na zo'n verlies. Een terugkerende opdracht van haar was opschonen, opschalen, opstarten.
Deze tip wil ik je graag meegeven.. Als je het even niet ziet zitten en je hoofd zo vol zit, probeer het eens voor jezelf op te schrijven. Wat wil je opschonen, opschalen en misschien wel opstarten? Moet eerlijk bekennen dat ik dit nog regelmatig toepas.
Opschonen: Alles afronden wat er op je (eindeloze) to-do lijst staat. Ook die rot klusjes waar je wellicht al maanden tegenaan hikt. Dit geeft ruimte in je hoofd!
Opschalen: Waar krijg je energie van? Ga het vaker doen. Voor mij is dat tegenwoordig sporten geworden maar het kan ook een stukje wandelen zijn of een andere hobbie waar je voldoening uit haalt.
Opstarten: Probeer eens iets nieuws. Durf uit je comfort zone te stappen. Want wat heb je te verliezen? Ga bv. een cursus of workshop volgen, iets wat je heel graag wilt doen maar het misschien nog niet durft. Je zult zien dat het je energie gaat geven.
Rouwen kost energie en is eerlijk waar gewoon doodvermoeiend. Niemand die je vertelt hoe je het moet doen. Het overkomt je, maar je hebt altijd een keuze hoe je ermee om gaat.
Het enige wat ik met mijn blog wil bereiken is dat je hier iets uit kunt halen, al is het slechts een beetje herkenning. Doe vooral wat goed voelt voor jou en wat een ander daarvan denkt is slechts een suggestie.
Kijk naar waar je energie van krijgt en probeer het eens wat vaker te doen. Omring jezelf met mensen die jou accepteren dat je bent veranderd na verlies. En weet vooral dat je er toe doet! Je bent het waard.
Reactie plaatsen
Reacties